در ابتدای یادداشت یکی از حوزویان در تلگرام نوشته شده بود که «آن حکومتی که خدا و رسول و علی گفته‌اند و اقتضای نجات و رهایی انسان از تباهی و باریافتن به مقام رستگاری است …» (۲۰ مه/۳۰ اردیبهشت)
🔶 در حیرتم که بر چه مبنایی می‌توان یا باید گفت که “اقتضای” حکمرانی رسول اکرم(ص) و امیرالمؤمنین(ع) نجات و رهایی انسان از تباهی و باریافتن به مقام رستگاری است؟
🔶 آیا بواقع همۀ اتباع و اعضای جامعۀ مورد حکمرانی رسول اکرم(ص) و امیرالمومنین(ع) از تباهی نجات یافته به مقام رستگاری بار یافتند؟
🔶 براستی رسول اکرم(ص) و امیرالمؤمنین(ع) در کجا گفته‌اند یا دلالت داده‌اند که اقتضای حکمرانی یا حکومتشان «نجات و رهایی انسان از تباهی و باریافتن به مقام رستگاری است»؟
🔶 به نظر می‌رسد در پس و پی این بینش، نوعی قدرت هدایت‌کنندگی یا سعادت بخشی به حکمرانیِ نبوی یا علوی نهفته است.
🔶 بدین ترتیب، این سوال بقوت مطرح می‌شود که آیا بنیانا هدایت و سعادت فردی انسان بنحوی به شیوهٔ حکمرانی بستگی دارد؟
🔶 آیا می‌توان برای این بینش فوق‌العاده مبنایی به قرآن حکیم یا فرمایشات نبی اکرم و یا امیرالمؤمنین استشهاد کرد؟
🔶 به همین اندازه مهم، آیا می‌توان استدلال کرد که اساسأ حکومت آن دو بزرگوار، خود شاهدی بر این پیش‌فرض سهمگین و تعیین‌کننده است؟
”والی الله ترجع الامور“
دوشنبه ۱۴۰۱/۵/۲۴