۲۲. انعام: ۱۲۵ «فَمَن یرِدِ اللهُ أن یهدِیهُ یشرَح صَدرَهُ لِلإسلام و مَن یرِد أن یضِلَّهُ یجعَل صَدرَهُ ضَیقاً حَرَجاً کَأنَّما یصَّعَّدُ فى السَّمَاءِ کذلک یجعلُ اللهُ الرِّجسَ على الّذین لایؤمِنون»
«آن را که خداوند اراده فرماید که هدایتش کند سینه اش را که حاوى قلب اوست بسط و گسترش مى دهیم و آن را که به واسطه تکذیب آیات الهى اراده فرماید که گمراهش کند سینه اش را چنان تنگ و فشرده کند که گویا به طرف آسمان صعود مى کند. بدین سان، خداوند پلیدى را بر آنان که ایمان نمى آوردند قرار مى دهد. »
چرا حضرت حق نفرموده اند که آن را که خداوند خواهد که هدایت کند عقلش را براى اسلام شرح و بسط مى کند مگر ما با عقل هدایت نمى یابیم و حق را از باطل تمییز نمى دهیم و مگر ما با عقل استدلال نمى کنیم و حق را احراز و اثبات نمى کنیم به راستى چرا هم هدایت و هم ضلالت، هر دو را حضرت حکیم موکول به وضعیت قلوب انسان فرموده اند: براى هدایت، قلب او را شرح مى کنیم و براى ضلالت، قلب او را تنگ و فشرده مى کنیم

منتشر شده در: روزنامه ایران، شماره ۳۹۲۶، ۲۲ اردیبهشت ۱۳۸۷