۲۳.بقره: «إِنَّ الذین کَفَرُوا سَوَآء عَلیهِم ءَاَنذَرتَهُم أم لَم تُنذِرهُم لایؤمِنون (۶) خَتَمَ اللهُ على قُلوبِهِم و على سَمعِهِم و على اَبصَارِهِم غِشَاوَه و لَهُم عذاب عظیم(۷)»
«همانا براى آنان که کفر ورزیدند تفاوتى نمى کند که انذارشان کنى یا نکنى، در هر حال ایشان ایمان نمى آورند (۶) حضرت حق بر قلوب آنها مهر نهاده است و بر گوش و چشمشان پرده ایست و ایشان را عذابى عظیم خواهد بود. (۷)»

آنچه از آیه فوق استنباط مى شود این است که اولاً، انبیا به بحث و مناقشه و منازعه نمى پردازند و کارشان انذار است.ثانیاً، ایمان آوردن مولود و محصول و معطوف به انذار است، نه استدلال و اثبات و اسکات.ثالثاً، انذار به آنان که کافر شده اند مؤثر نمى افتد و آنان ایمان نمى آورند زیرا حضرت حق سبحانه و تعالى بر قلوب ایشان مهر نهاده و بر سمع و ابصار ایشان پرده افکنده است.آنچه بشدت قابل توجه است اینکه انذار، برخلاف تلقى و انتظار متعارف، معطوف به عقول نشده است.

منتشر شده در: روزنامه ایران، شماره ۳۶۵۳، ۱۲ خرداد ۱۳۸۶

به اشتراک بگذارید : | | |